Komisioni së shpejti do të ri-hyjë në grindjen e imigracionit. A do ta bëjë këtë me ndrojtje apo në një flakë guximi politik mbetet të shihet. Në javët e ardhshme do të zbulojë idetë e tij për një 'Autoritet Evropian të Punës', një instrument i ri i fuqishëm që nuk ka të bëjë veçanërisht me punën e migrantëve, megjithëse qëllimet e tij përfshijnë shpejtimin e zhvendosjes së emigrantëve dhe ndihmën për të gjetur ata punë.
Jean-Claude Juncker, presidenti i Komisionit, sinjalizoi këtë iniciativë pothuajse anash kur mbajti fjalimin e tij vjetor të Shtetit të Bashkimit shtatorin e kaluar. Asnjë detaj nuk është shfaqur që të zbukurojë fjalët e pakta të buta që flisnin për "menaxhim më të mirë të situatave ndërkufitare" dhe "promovim të mundësive të ofruara nga tregu evropian i punës si për bizneset ashtu edhe për punëtorët".
Do të duhet të presim dhe të shohim se çfarë mandati propozon Komisioni për t'i dhënë këtij organi të ri dhe cilat do të jenë reagimet nga vendet anëtare të BE-së. Ideja e një 'autoriteti' të ri mund të derdhë vaj të freskët në flakët e skemës së pazgjidhur të ndarjes së barrës së refugjatëve në Bruksel, ose nëse trajtohet në mënyrë të arsyeshme mund të ndihmojë në krijimin e një kornize të re për adresimin e problemit të migrimit të Evropës.
Ngadalë, dhe shpesh ngurrues, planifikuesit e politikave në të gjithë Evropën po zgjohen me faktin se tendenca e pensionit në rritje e shoqëruar me pjellori të ulët do të thotë se fuqia punëtore aktive e BE-së prej 240 milion njerëz do të jetë brenda 25 vjetësh rreth 30 milion më pak. Kjo është një pjesë e madhe e të ardhurave dhe konsumit nga taksat që mungojnë, si dhe një barrë shtesë e kujdesit shëndetësor dhe pensioneve. Rritja e produktivitetit dhe tregjet më efikase të punës do të ndihmojnë, por zgjidhja më e dukshme është më shumë imigrim.
Komisioni për disa kohë ka parashikuar në heshtje të gjithë këtë, por është përmbajtur nga titullarimi i tij nga frika e përkeqësimit të grindjes së Evropës për refugjatët. Sidoqoftë, ajo po ecën drejt një politike të përbashkët migrimi, me zyrtarë që kërkojnë mënyra për t'u larguar nga ngërçi midis qeverive të BE mbi planin e saj të ndarjes së barrës së refugjatëve. Kjo u propozua nga Brukseli në prag të 'krizës së migrantëve' 2015-16, por silur nga blloku i Visegradit të Evropës Qendrore dhe Lindore.
Në vend të kësaj, Komisioni duhet të përqendrohet në një qasje më konstruktive dhe vullnetare që shkon shumë më tepër sesa kuotat e zhvendosjes. Shteteve anëtare duhet të kërkohet të bien dakord mbi ato që janë, dhe nuk janë, përgjegjësitë dhe privilegjet kombëtare për imigracionin. Kjo do të bënte shumë për të përcaktuar parametrat për veprimet kolektive të nivelit të BE-së.
Ndërtuar në kornizën e re duhet të jetë një marrëveshje mbi përgjigjet më fleksibile të politikave në mënyrë që vendet anëtare të mund të vendosin se cilat probleme do të trajtojnë vetë. Një theksim i veprimeve vullnetare do të siguronte qeveritë se Brukseli ka braktisur ndarjen e ngurtë të barrës.
Nga ana financiare, Komisioni po shqyrton një lloj 'Mekanizmi Evropian të Solidaritetit' për të shpërndarë kostot e investimit në rivendosjen, strehimin dhe trajnimin e migrantëve. Kjo do të ndihmonte për të mbuluar kostot ndihmëse si politikat e rritura të zhvillimit për Afrikën. Mendimi i Brukselit është që anëtarët më të varfër të BE - veçanërisht refuzenikët e Vishegradit - mund të preferojnë të kontribuojnë "në natyrë" në strategjinë e re të migracionit duke furnizuar me pajisje dhe personel iniciativat përkatëse.
Komisioni ka të ngjarë të ketë një luftë të ashpër përpara, pasi, deri më tani, populistët kanë fituar të gjitha betejat mbi imigracionin. Duke luajtur nga frika se Evropa do të 'mbytet' nga njerëz të parregulluar të anijeve, disa prej të cilëve mund të jenë edhe xhihadistë, kundërshtarët e imigracionit kanë mbështetur me sukses nevojën për mure sesa integrimin e të ardhurve.
Por kjo nuk do të zgjidhë nevojat e fuqisë punëtore të Evropës, ose presionin e parezistueshëm që po ushtrohet nga shpërthimet e popullsisë si në Afrikë dhe në botën arabe. Çështja për një strategji të matur, afatgjatë pan-Evropiane të migracionit është e pakundërshtueshme dhe duhet të argumentohet nga komisioni më me zë të lartë dhe me bindje shumë më të madhe se deri më tani.
Ndërkohë, një shënim interesant është se politikëbërja e komisionit për migracionin tani do të jetë kryesisht në duart e Greqisë. Në një anomali të pazakontë, promovimi i Paraskevi Michou si Drejtori i Përgjithshëm i ardhshëm për Migracionin dhe Punët e Brendshme do të thotë që ajo dhe komisioneri i saj, Dimitris Avramopulos, janë të të njëjtës kombësi. Toshtë për të shpresuar se ky largim nga praktika normale nuk do të dobësojë në asnjë mënyrë dorën e komisionit kur kërkon një qasje të re të BE për çështjet e mprehta të imigracionit.