Lidhu me ne

Afrikë

Ndryshimi i klimës ngre aksionet në krizën e Libisë

SHARE:

Publikuar

on

Ne përdorim regjistrimin tuaj për të siguruar përmbajtje në mënyrat për të cilat jeni pajtuar dhe për të përmirësuar kuptimin tonë për ju. Mund të çabonohesh në çdo kohë.

Libia ka qenë në krizë për dhjetë vjet, dhe me çdo vit që kalon, aksionet për Perëndimin rriten më shumë. Përveç tragjedisë humanitare që ka shkatërruar vendin dhe njerëzit e tij, aksionet në betejën për të ardhmen e Libisë janë më të larta nga sa supozohet zakonisht. Ekspertët shpesh ngrenë kërcënimin që vendosja e raketave ruse në Libi, si për NATO -n ashtu edhe për Bashkimin Evropian. Afërsia e Libisë me brigjet e Italisë dhe Greqisë dhe pozicioni dominues në zemër të Mesdheut e bëjnë atë një çmim të vlefshëm strategjik për fuqinë që mund të ushtrojë ndikim mbi të. Megjithatë, pozicioni i Libisë në zemër të Mesdheut vjen me një shqetësim tjetër, i cili do të rritet gjatë viteve të ardhshme, shkruan Jay Mens.

Kushdo që kontrollon Libinë do të ushtrojë një shkallë të konsiderueshme kontrolli mbi flukset e refugjatëve dhe emigrantëve nga Lindja e Mesme dhe Afrika nën-Sahariane. Zyrtarët evropianë tashmë kanë shprehur shqetësimin për këtë, dhe përmes operacioneve të përbashkëta detare Bashkimi ka lëvizur për të provuar dhe frenuar valën e migrimit ilegal në Bashkim. Ata që po kalojnë rrugën nëpër Libi përfshijnë refugjatët që ikin nga dhuna në Afganistan dhe Siri, refugjatët që ikin nga lufta në Siri, disa nga mbi 270,000 personat e Libisë të zhvendosur brenda vendit dhe një numër në rritje të emigrantëve nga Afrika nën-Sahariane, duke lëvizur drejt veriut në kërkim të një jete më të mirë. Përvoja e refugjatëve që ikin nga konflikti është një tragjedi njerëzore, dhe emigrantët që kërkojnë jetë më të mirë është një fakt i historisë njerëzore. Përtej këtyre historive njerëzore, fenomeni më i gjerë i migrimit masiv po shndërrohet në armë nga ata që shpresojnë të dëmtojnë Evropën ose ta mbajnë peng.

Përdorimi i migrimit masiv si një mjet gjeopolitik ka një histori të gjatë. Hulumtimet e fundit nga shkencëtarja politike Kelly Greenhill sugjerojnë se ka pasur 56 raste të tilla vetëm në shtatëdhjetë vitet e fundit. Në 1972, Idi Amin dëboi të gjithë popullsinë aziatike të Ugandës, përfshirë 80,000 mbajtës të pasaportave britanike, si një ndëshkim për tërheqjen e ndihmës dhe ndihmës nga Britania. Në 1994, Kuba e Fidel Castro kërcënoi Shtetet e Bashkuara me valë emigrantësh pas trazirave masive civile. Në vitin 2011, askush tjetër përveç diktatorit të ndjerë të Libisë, Muammar Gadhaffi kërcënuar Bashkimi Evropian, duke paralajmëruar se nëse vazhdon të mbështesë protestuesit, "Evropa do të përballet me një përmbytje njerëzore nga Afrika e Veriut". Në vitin 2016, qeveria turke kërcënuar për të lejuar afro katër milionë refugjatë sirianë që banojnë në Turqi në Bashkimin Evropian nëse BE nuk e paguan atë. Kur shpërtheu mosmarrëveshja, Turqia lejoi, dhe në disa raste i detyruar emigrantët në Evropën Lindore, duke përkeqësuar tensionet tashmë të larta brenda Bashkimit në çështjen e mprehtë të imigracionit. Libia është pika e nxehtë e radhës për këto debate.

Afërsia e Libisë me Evropën e bën atë një pikë të nxehtë kyçe për emigrantët. Brigjet e tij janë rreth 16 orë me varkë nga ishujt Lampedusa dhe Kretë, dhe afërsisht një ditë nga kontinenti grek. Për këtë rajon, Libia është bërë një nyje kryesore për migrimin nga e gjithë Lindja e Mesme, Afrika e Veriut dhe Afrika nën-Sahariane. Nga Afrika Perëndimore, një rrugë kalon në Agadez në Niger, duke shkuar në veri në oazin e Sabha në Fezzan të Libisë. Një tjetër vjen nga Gao në Mali, në Algjeri, e kaluar Tamranasset në Libi. Nga Afrika Lindore, Khartoum në Sudan është pika qendrore e takimit, që shkon në Libi nga juglindja e saj. Që nga Marsi i vitit 2020, Libia priti rreth 635,000 emigrantë nga e gjithë Lindja e Mesme dhe Afrika, përveç afro 50,000 refugjatëve të vet.

Sot, Libia është e ndarë në afërsisht dy pjesë. Problemi i Libisë nuk është një vakum fuqie, por kontrolli i vendit nga fuqitë në varësi të interesave të huaja që kërkojnë ndikim mbi Evropën. Që nga marsi, Libia është qeverisur nga një Qeveri e dobët e Unitetit Kombëtar, e cila në letër, ka ribashkuar Lindjen dhe Perëndimin e saj të ndryshëm. Megjithatë, ajo po përpiqet të veprojë si qeveri dhe sigurisht i mungon monopoli i forcës mbi pjesën më të madhe të vendit. Në Lindje, Ushtria Kombëtare Libiane mbetet forca kryesore shtytëse dhe në të gjithë vendin, milicitë fisnore dhe etnike vazhdojnë të veprojnë pa u ndëshkuar. Për më tepër, Libia është ende shtëpia e një kontigjenti të konsiderueshëm të trupave të huaj dhe mercenarëve. Ndër shumë të tjerë, dy aktorët më të fuqishëm të huaj në Lindjen dhe Perëndimin e Libisë- respektivisht Rusia dhe Turqia- vazhdojnë të dominojnë në terren. Asnjëra palë nuk duket e gatshme të tërhiqet, që do të thotë se vendi do të mbetet në një ngërç; ose, se do të vazhdojë përzierjen e saj në dukje të papërmbajtshme drejt ndarjes. Asnjë rezultat nuk është i dëshirueshëm.

Të dy Rusi Turqi kanë kërcënuar BE -në me valë migrimi. Nëse Libia mbetet në një ngërç, ata mund të vazhdojnë të përdorin Libinë, një nyje kryesore për migrimin e Lindjes së Mesme dhe Afrikës, si një spigot, duke mbajtur gishtat në pikën më të ndjeshme të presionit të bashkimit. Ky shqetësim do të rritet vetëm në madhësi ndërsa popullsitë e Lindjes së Mesme dhe Afrikës rriten me shpejtësi tejkaluese Pjesa tjeter e botes. Ndryshimi i klimës po krijon më shumë stimuj për migrim masiv. Thatësira, zjarret, uria, mungesa e ujit dhe zvogëlimi i sasisë së tokës së punueshme po bëhen probleme endemike në të dyja Afrikë Lindja e MesmeMe I shoqëruar me paqëndrueshmërinë politike dhe qeverisjen e dobët, migrimi drejt veriut do të bëhet jo vetëm një ngjarje vjetore, por një presion i vazhdueshëm dhe në rritje për unitetin dhe të ardhmen e Bashkimit Evropian. Nëse Rusia dhe Turqia kanë kontroll efektiv ose të përbashkët në Libi, nuk ka dyshim se ata do ta përdorin këtë fakt- dhe do të përdorin Libinë- për të kërcënuar dhe minuar Bashkimin Evropian. Kjo nuk duhet të jetë rasti.

Kriza politike e Libisë buron nga mungesa e një kontrate sociale që mund të unifikojë vendin, të shpërndajë në mënyrë të barabartë burimet dhe të sigurojë një model qeverisjeje që tejkalon nevojat krahinore dhe i përgjigjet një zonë elektorale kombëtare. Uniteti libian dhe zgjidhja e krizës së Libisë, është shumë interes evropian. Deri më sot, përpjekjet për t'i siguruar Libisë një kushtetutë që mund t'i sigurojë asaj një kontratë sociale janë shtyrë. Kjo shtyn rindërtimin e një shteti të unifikuar libian, të aftë për të miratuar politikën e vet dhe partnerizuar me BE -në në çështjet kryesore si migrimi. BE duhet të mbështesë urgjentisht përpjekjet për të hartuar një kushtetutë libiane që mbështet këtë rezultat. Kjo nuk kërkon një ndërhyrje ushtarake ose politike, por duke luajtur me aftësinë natyrore të Evropës për të gjitha gjërat e ligjshme.

reklamë

Idetë tashmë të shumta për kushtetutën e ardhshme të Libisë mund të duken tashmë. Brukseli duhet të jetë një forum për diskutimin e tyre dhe talentet e tij juridike duhet t'i kushtojnë kohë dhe vëmendje përpunimit të një zgjidhjeje kushtetuese që mund të zgjidhë problemet e Libisë. Duke siguruar që Libia të mbetet e unifikuar dhe e pavarur nga barra e presionit të huaj, Evropa do të veprojë në interesin afatgjatë të unitetit dhe pavarësisë së saj. Si aktori i vetëm për të cilin pavarësia dhe uniteti i Libisë është vërtet i lidhur me të vetin, ajo ka një përgjegjësi dhe një nxitje të madhe për të vepruar.

Jay Mens është drejtor ekzekutiv i Forumit të Lindjes së Mesme dhe Afrikës së Veriut, një think tank me qendër në Universitetin e Kembrixhit, dhe një analist kërkimor për Greenmantle, një firmë këshilluese makroekonomike.

Ndani këtë artikull:

EU Reporter publikon artikuj nga një shumëllojshmëri burimesh të jashtme të cilat shprehin një gamë të gjerë pikëpamjesh. Qëndrimet e marra në këta artikuj nuk janë domosdoshmërisht ato të EU Reporter.

Trending