Lidhu me ne

Afganistan

Afganistan: Një përgjegjësi e përbashkët

SHARE:

Publikuar

on

Ne përdorim regjistrimin tuaj për të siguruar përmbajtje në mënyrat për të cilat jeni pajtuar dhe për të përmirësuar kuptimin tonë për ju. Mund të çabonohesh në çdo kohë.

Pozicioni i vazhdueshëm i Pakistanit ka qenë të bëjë thirrje për një zgjidhje të negociuar në Afganistan, duke përfshirë të gjitha palët, si ato apo jo, me një qëllim kyç për të shmangur një krizë tjetër humanitare dhe refugjatësh. Ndonëse për disa mund të tingëllojë si një rekord i konsumuar, qartësia dhe qëllimi i këtij mesazhi nuk u pakësuan kurrë me kalimin e viteve, shkruan Farukh Amil, ish Përfaqësues i Përhershëm i Pakistanit në OKB dhe Kryetar i OIC në Gjenevë

Meqenëse disa vende dhe mentalitete tani po e mbajnë Afganistanin dhe problemet e tij në dukje të pazgjidhshme në gjatësinë e armëve, kriza nuk ka përfunduar ende. Është me të vërtetë lehtësim që një luftë e pafund me sa duket ka përfunduar. Por çfarë ndodh me qytetarët afganë të cilët tani po përjetojnë një dimër të ashpër të mjerimit ekonomik? Zëri i paanshëm i OKB-së në të gjithë bordin ka qenë i qartë, pikërisht nga vetë Sekretari i Përgjithshëm. OKB-ja ka theksuar se 23 milionë afganë aktualisht po përballen me nivele të paprecedentë të urisë. Ky numër tronditës, i papranueshëm i lartë rritet çdo ditë, ndërsa edhe shtresa e vogël e mesme po shtyhet poshtë në një vend tashmë të goditur nga varfëria.

Kur pashpresa arrin një pikë të re të ulët, presioni për të lëvizur do të bëhet i pashmangshëm. Tashmë të dëshpëruar, kryesisht të rinjtë po rrezikojnë jetën dhe gjymtyrët në udhëtimet e rrezikshme përmes Iranit në Turqi, e cila, si Pakistani, ka një numër të madh refugjatësh. Me siguri ky nuk është një rezultat që dikush dëshiron. Të mendosh se refugjatët nuk do të rrjedhin gjak në kalanë e Evropës është gjithashtu një llogaritje e gabuar.

Duhet të ketë një rrugë të mesme që lidh qëndrimin ideologjik në të gjitha anët. Është joshëse për disa që të këmbëngulin se kriza humanitare afgane tani është foshnja e dikujt tjetër, por me siguri shprehja e vjetër se 'ti e thyesh atë, e zotëron' mbetet e rëndësishme. Cilët gishta nuk kanë qenë në byrekun afgan? Përtej njohjes së përgjegjësisë morale duhet të jetë ajo e thjeshtë humanitare.

Duke ndihmuar popullin afgan në këtë moment kritik, komuniteti ndërkombëtar mund të shtyjë, shtyjë dhe ndikojë atë vend drejt një qasjeje gjithëpërfshirëse që garanton të drejtat e njeriut, veçanërisht ato të vajzave dhe grave. Injorimi i tyre tani vetëm do ta përkeqësojë gjendjen e tyre. Ndëshkimi kolektiv nuk ka qenë kurrë përgjigje për asnjë problem. Apo mizorët dhe cinikët presin një lloj shkrirjeje totale si për të provuar një pikë perverse? Dhe kostoja e një politike të tillë në aspektin njerëzor është vuajtja e panevojshme dhe e patreguar e miliona njerëzve, me fëmijët më të prekur.

Për më tepër, përvoja e tmerrshme e vazhdueshme e krizës globale Covid-19 ka treguar marrëzinë e injorimit të koordinimit ndërkombëtar dhe domosdoshmërinë e veprimit kolektiv. Në botën e sotme të ndërlidhur, askush të mos ketë iluzione se mund të jetë i imunizuar nga problemet e largëta që gabimisht besojnë se nuk i shqetësojnë. Një Afganistan që nuk mund të ushqehet as vetë do të jetë i vështirë për t'u kujdesur për sfidat e tij të kujdesit shëndetësor. Virusi mizor, gjithnjë në mutacion, që kërcen kontinentet sa hap e mbyll sytë, do të gjejë terren pjellor në atë vend.

Sa për ata që vazhdimisht flasin për Pakistanin duke i dhënë 'strehë të sigurt' të gjithë llojeve të njerëzve, si për këtë mendim: Po është e vërtetë. Pakistani u ka dhënë strehë pesë milionë afganëve për 42 vjet. Ndryshe nga disa kombe të tjera mizore që kanë prirje për predikim, Pakistani kurrë nuk largoi askënd, qofshin polakët në 1948 ose boshnjakët në vitet 1990 ose rrjedhjet e vazhdueshme të Rohingyas që nga vitet 1980 e deri më tani.

reklamë

Ndërsa populli afgan është viktima kryesore e këtij konflikti, i gjithë rajoni ka vuajtur jashtëzakonisht shumë. I frenuar nga arritja e potencialit të tij të vërtetë përmes dividentëve të sipërmarrjes dhe tregtisë në një rajon të ndërlidhur, Afganistani tani është në lëvizje të kundërt, gjë që është receta për më shumë telashe në fqinjësi.

Fatkeqësisht, vendet fqinje, të cilat janë në prag të përshpejtimit dhe integrimit të madh të ekonomive të tyre në lidhje të forta ndër-rajonale, e gjejnë veten duke u përballur me një epokë tjetër potenciale të paqëndrueshmërisë në kufijtë e tyre. Në vend që të përdorin burimet e tyre të kufizuara për krijimin e mundësive, këto do të duhet të devijohen në nevojat e menaxhimit të krizave. Ndërsa Pakistani nuk ka shprehur kurrë 'lodhje refugjatësh' siç e kanë shprehur disa nga vendet më të pasura, me presionet e veta ekonomike të brendshme, ai nuk mund të thithë një valë tjetër të madhe refugjatësh për t'u shtuar milionave ekzistues.

Objektivi i sesionit të ardhshëm të jashtëzakonshëm të Këshillit të Ministrave të Jashtëm të OIC-së është gjoja të ripërqendrojë vëmendjen në rënie të botës në gjendjen e vështirë të afganëve. Si pjesë e vëllazërisë islame, është e detyrueshme në kaq shumë nivele që të ngrihemi në pjatë dhe të ndihmojmë bashkëmoshatarët myslimanë në Afganistan. Është një konferencë në kohë dhe e rëndësishme. Sponsorët e saj kanë nevojë për inkurajim dhe mbështetje.

OIC është grupi më i madh pas vetë OKB-së. Ajo duhet ta bëjë veten një zë të rëndësishëm dhe efektiv global, siç bëri me krizën Rohingya, madje deri në atë masë sa të sigurojë në vitin 2018 Rezolutën e parë të Përbashkët me BE-në në histori në Këshillin e të Drejtave të Njeriut. Ku është një përcaktim i ngjashëm i qëllimit për afganët sot? A nuk po vuajnë? Sesioni i Jashtëzakonshëm i OIC-së duhet të jetë përtej fjalëve të ngrohta e të këndshme që përpunojnë parime të larta. Ajo duhet të synojë të sigurojë hapa të ftohtë, të qartë, të prekshëm dhe urgjent, veçanërisht ekonomikë, të cilët në fakt ndihmojnë popullin afgan. Përderisa bota nuk duhet ta dëshpërojë popullin afgan në dimrin e tyre të dëshpërimit, po ashtu një përgjigje e dobët nga OIC do të jetë me siguri një padi e egër ndaj gjendjes aktuale të Umetit. Në të vërtetë, OIC më shumë se kurrë ka nevojë të forcojë besimin e qytetarëve të zakonshëm në mbarë botën muslimane. Braktisja e Afganistanit nuk mund të jetë trashëgimi e OIC.

Shkrimtari Farukh Amil është ish-përfaqësues i përhershëm i Pakistanit në OKB dhe kryetar i OIC në Gjenevë.

Ndani këtë artikull:

EU Reporter publikon artikuj nga një shumëllojshmëri burimesh të jashtme të cilat shprehin një gamë të gjerë pikëpamjesh. Qëndrimet e marra në këta artikuj nuk janë domosdoshmërisht ato të EU Reporter.

Trending